Transmitowanieâ € <

Dyfuzja (z łaciny diffundere „Rozprzestrzenianie”, „rozpraszanie”) opisuje prawidłowy ruch atomów, cząsteczek lub nośników ładunków - potocznie nazywanych cząstkami. Ze względu na swoją energię cieplną cząsteczki poruszają się nierównomiernie i losowo w przestrzeni. Ze statystycznego punktu widzenia, w przypadku nierównomiernego rozmieszczenia, jest więcej materiałów o wysokim stężeniu niż materiałów o niższym stężeniu. To powoduje, że materiały są transportowane wzdłuż gradientu stężeń, aż do całkowitego wymieszania materiałów lub wyrównania stężenia.

Jeśli powierzchnia nie jest porowata ze względu na swoje właściwości materiałowe, cząstki mogą przenikać, co osłabia i uszkadza powierzchnię. Sposób, w jaki materiał odporny na dyfuzję zależy od różnych czynników, w tym grubości ścianki, gęstości molekularnej lub właściwości wiązania cząstek. Efekty promujące dyfuzję to różnice temperatur, nadciśnienie lub podciśnienie oraz czynnik czasowy.

Ponieważ tworzywa sztuczne mają raczej porowatą powierzchnię, są warunkowo odporne na dyfuzję. Powłoki, które muszą mieć odporność chemiczną lub ochronę przed korozją, podlegają zatem specjalnym wymogom. W teście dyfuzji bada się odporność powłok antykorozyjnych, np. B. przy użyciu testu mgły solnej.