Sprzęt i metody pomiarowe

Różnicowa kalorymetria skaningowa (DSC) to technika analizy termicznej, która polega na poddawaniu próbek zdefiniowanemu programowi temperaturowemu, wykrywającemu ciepło absorbowane lub uwalniane przez próbkę. Zatem można określić właściwości specyficzne dla materiału, jak w niektórych polimerach, temperaturę topnienia lub punkt zeszklenia.

Proces ten jest wykorzystywany w Rhenotherm szczególnie do identyfikacji termoplastycznych materiałów powłokowych, ale może być również wykorzystywany do kontroli farb przychodzących. Możliwe jest również, że z mieszaninami polimerów lub dodatkiem wypełniaczy, zachowanie topnienia jest znacząco zmienione w porównaniu z czystą substancją. Te efekty domieszek dodatków można wykryć za pomocą DSC, co pozwala na dostosowanie procesu przetwarzania (np. Dłuższy czas spiekania lub zmieniona temperatura spiekania).

Testujemy właściwości naszej powłoki za pomocą specjalnie opracowanych metod testowych, aby móc porównać wszystkie produkty i zaoferować najlepsze rozwiązanie dla każdego zastosowania. Dzięki naszemu testowi przyczepności możemy zmierzyć przyczepność powłoki do podłoża. W tym celu płytki do próbek są powlekane, a powłoka jest odrywana za pomocą maszyny do badania rozciągania. Maszyna do prób rozciągania wykrywa siłę wymaganą do usunięcia, co z kolei wskazuje na przyczepność powłoki. Często próbki poddaje się również naprężeniom chemicznym lub termicznym w celu określenia wpływu na przyczepność powłoki.

Współczynnik tarcia ślizgowego naszych powłok jest również określany na płytkach próbnych, na których wyznacza się określoną masę za pomocą testera rozciągania. Siła wymagana do tego jest wykrywana i może być przekształcona na współczynnik tarcia ślizgowego z siłą ciężaru.

Ta metoda testowa opracowana dla i z Rhenotherm umożliwia testowanie odporności na korozję powłok. W tym celu na zewnątrz pokryta jest specjalna, jednostronna, zamknięta metalowa tuleja („palec”). Ta próbka jest zanurzona w specjalnym urządzeniu we wrzącej pożywce testowej, która ma postać wody testowej, rozcieńczonych kwasów lub zasad. Próbka jest dodatkowo chłodzona od wewnątrz, co powoduje znaczną różnicę temperatur, co oznacza dodatkowe naprężenie dla powłoki. W odstępach czasu (godziny 100 do kilku tygodni) sprawdzany jest zimny palec pod kątem pęcherzy lub innych oznak korozji. Po wykryciu defektów w powłoce test zostaje zakończony, a czas trwania testu zapisywany w godzinach.
Nie jest to metoda testowa, która dostarcza wartości bezwzględnych, ale porównanie różnych systemów powłok. Służy to do wyciągnięcia wniosków na temat ich przydatności w zastosowaniach korozyjnych.