tendencja przyczepność

Adhezja (z łac. adhaerere „przywierać” lub „przyczepiać się”) opisuje adhezję między ciałami różnego rodzaju. Siły działające między atomami i cząsteczkami, tzw. siły molekularne, dzielą się na dwa rodzaje: siły kohezji i adhezji .

Siła spójności powoduje, że atomy i cząsteczki ciała trzymają się razem, np. B. podczas zginania paznokcia cząsteczki sklejają się ze sobą. Im większa jest siła spójności ciała, tym jest ono bardziej stałe (ciało stałe = duża siła spójności, ciecze = mniejsza siła spójności, gazy = bardzo mała siła spójności).

Siła przylegania odnosi się do siły przyciągania pomiędzy cząstkami różnych ciał, np. B. Atrament przykleja się do papieru, kreda do tablicy, klej do drewna. Siła sił przyczepności zależy od danego materiału. Mają na przykład szczególnie dużą siłę przyczepności. B. Kleje, farby i lakiery.

Tendencja do przyczepności odnosi się do stopnia przyciągania pomiędzy dwoma różnymi ciałami. Jeśli mówi się o dużej tendencji do przyczepności, dwa ciała dobrze przylegają do siebie (np. Farba na nadwoziu pojazdu). Jeśli mówi się o niskiej skłonności do adhezji, dwa ciała przylegają do siebie źle lub wcale. Niska tendencja do przyczepności ma zatem efekt nieprzywierający.

Celem powłoki powierzchniowej, która ma mieć efekt antyadhezyjny, jest zatem najniższa możliwa tendencja przyczepności pomiędzy powłoką a substancjami lub mediami, które ją dotykają.